روزی که نقش گردش چشمت خیال کرد

نقاش خامه از مژه های غزال کرد

مشاطه ای که حسن ترا زیب ناز داد

از دوده چراغ مه و مهر خال کرد

امکان نداشت پرده درد رمز آن و این

سحر تبسمی است که نفی محال کرد

خودروی حیرتیم ز نشو و نما مپرس

تخمی فشاند عشق که ما را نهال کرد

سیلی هزار دشت خس و خار داشتیم

بحر کرم کدورت ما را زلال کرد

بی شبهه بود نیک و بد اعتبارها

اندیشهٔ یقین همه را احتمال کرد

روز و شب جهان کم و بیش هوس نداشت

سعی نفس شمار امل ماه و سال کرد

گل کردن خیال صفاها به زنگ داد

آیینه را هجوم صور پایمال کرد

داغ قمار صنعت یکتایی دلیم

ما را به ششجهت طرف این نقش خال کرد

حق خلق می شود ز فسون تأملت

باید به چشم دید و نباید خیال کرد

حرمان تراش مخترعات فضولیم

ایجاد هجر فکر زمان وصال کرد

رنگ کلف برون رود از مه چه ممکن است

ما را نمی توان به هوس بی ملال کرد

ای غافل از نزاکت معنی تأملی

مه را کسی شناخت که سیر هلال کرد

چون شبنم از طرب به هوا بال می زدم

ذوق تأملم عرق انفعال کرد

مژگان بهم زدم شدم از نقش غیر پاک

این صیقلم برون ز جهان مثال کرد

همت رضا به وضع فسردن نمی دهد

بیزارم از سری که توان زیر بال کرد

بیدل کسی به معنی لفظم نبرد پی

تقدیر شهره ام به زبانهای لال کرد